Escucha nuevamente.

¿Nunca habéis inquirido
Por qué, mundo tras mundo,
Por el cielo profundo
Van pasando sin ruido?

Ellos, los que traspiran
Las cosas absolutas,
Por sus azules rutas
Siempre callados giran.

Sólo el hombre, pequeño,
Cuyo humano latido
En la tierra, es un sueño,
¡Sólo el hombre hace ruido!

Alfonsina Storni

“Mellor que así fose”

 

En eses vales tranquilos,

a constancia fai seu lar,

a paixón acada cantando,

ca serenidade da baixa mar.

 

Nas ribeiras, nas montañas,

a natureza no seu chamar,

por a calada, fala co vento,

en bágoas doces ó espertar.

 

Xoaniña chea de versos,

de alma galega a vagar,

entre un rumor de sosego

cas fervenzas dun namorar.

 

Dende a lúa  ata nas pontes,

curtida voz á  enxalzar a voar

mentres se enfarda nunha danza

cas brancas  escumas do mar.

 

María Preciosa Cabral Pérez