“O pequecho conto sen Fuste”
En un recuncho agochado dun parque tranquilo, había un gato chamado Fuste que gardaba un segredo extraordinario. Fuste non era un gato común e corrente; tiña as habilidades únicas que poden posuír os heroes así coma nun tris era capaz de pasar a ser a sinxela plumaxe das flores dun dente de león e que voan nun pestanexar, con tan só desexalo.
Fuste, que así se chamaba porque o digo eu, era un gato moi agraciado por fora pero non tanto así po os adentros. Fuste tíñache moito fuste pero, faltábanlle catro dentes , tres moas, e ademais tiña o fígado desfeito pois non lle gustaba moito a auga e apuraba todas as cuncas de viño que os borrachiños deixaban a medias na taberna da Soleira. Esa era a súa taberna; taberna na que tiña fonda libre para el, a que lle daba de comer sen remedio. De cando en vez levaba unha patada ou pisada, sen querer querendo…,mais tiña todo o que precisaba, incluídas algunhas pulgas, por non dicir bastantes no medio da súa pelaxe tan frondosa. Porque xa vos dixera que tiña fuste. Non sei moi ben ó que é fuste pero tíñao xa que o digo eu. Con todo e con iso, tamén quero que se chame Fuste.
-Acaso non lle poñen nomes os animaliños nos reportaxes de televisión?
Sempre me preguntei a que carallo viña iso? Móntanche cada película!
Seguindo onde quedei direi que durante o día roñaba polo parque é quedaba pasmado mirando os que foran e viñan. Cando caía a noite e a lúa iluminaba ou non, o ceo, Fuste, desaparecía deixando tras de si só algúns pelos que lle caian e non tiñan nada de intriga, por suposto.
Ninguén sospeitaba que o gato era en realidade un heroe, cuxa verdadeira forma se revelaba só cando o vento sopraba de levante. Era entón cando botaba a voar as súas pequechas plumiñas de dente de león a lugares ben afastados. Pero había algo máis na vida de Fuste que ninguén coñecía. Ás escondidas, cando a cidade estaba sumida no sono, entregábase a unha paixón segreda: escribía historias e poemas de amor. Tiña a centos e moreas. Ademais tiña boa conta deles. Era un segredo onde os escondía xa que aquela costume non che era moi axeitada e podía perder prestixio. Aínda que para o mundo exterior parecía un gato solitario é porcalleiro, el tiña as súas lideiras coma todo cristo. Non lle faltaba mundo interior , vamos!
Xamais tería recoñecemento polas súas trangalladas e por converterse en algo diferente que ninguén podía imaxinar, pero Fuste non buscaba a fama nin a aceptación. Vivía na súa propia burbulla de soños, na súa burbulla. E aínda que a súa verdadeira identidade nunca foxe descuberta, sentíase ben peregrinando dende o parque ata a taberna alimentando os seus soños, sen deixar ningún legado tanxible máis que a súa propia existencia enigmática, mentres non se lle acadaron as vidas. Seica dis que teñen sete, non?
Adeus, Fuste!
Un día morreu e foise voando non se sabe ata onde. En canto as súas composicións poéticas, como ninguén sabía delas, amoleceron tanto que se pudriron e se xuntaron co esterco.
Son a primeira é a única en dar contas de que escribía enriba da corte da toura, Festeira, mais ó galo Tuto: Tuto Vale.
María Preciosa Cabral Pérez
