“Capricho do destino”
Foi unha noite de tristura na que se perden horas
As agullas daquel reloxo desfeito estaban tiradas
Só soaba o repousar dun corazón que tamén parou
As fadas rían entre os soños que non voaban
Toda a vasquiña aluméante chegou ó porto
Nesa tormenta dunha noite doce , chea de morriña
Cae unha bágoa mentres xurde un sorriso tenro
Pois cruza o limiar dunha porta agora esmagada
Que resultou non ser, xa que sempre foi un trampa toxo.
Meus ollos buscaran o ceo, comíame a desesperanza.
Buscaba a calma, a inquietude nalgunha musicalidade
Así mesmo, sen morriña, chegoume o desacougo
Botara unha ollada ao abismo que agardou contumaz
Lle pestanexaba ó ceo, ás estrelas ou a tanto amor…
Mentres era envolto nunha sábena mollada
Cunha soa bagoa bastou para poder retorcela
Foi tan fonda que collía dentro e fóra do universo.
Viaxamos tolos, mentres choran as cicatrices.
A nosa sinxeleza, dona da conciencia, afoga.
Mentres que alguén entra na cociña e séntase.
Esixindo quedarse quere manxares relámbese
Podería fuxir e dáste conta que dispón de chave.
Entre tantos e con tantos queda coa súa quietude
Consciente dun mundo que se envolve en nada
Con maldade, troula con variñas máxicas,
Con sombreiro de aire aguzado e sen ás de anxo
Encérase na súa propia forma e encollese,
Contraese e es vítima desas décimas incontables.
Bocexa mentres se abraza é se mestura co alento.
Faite cóxegas, divírtese e acóugate pra durmires.
Con vasoiras, con pocións, palabras, historias,
Con silencios nun limbo descoñecido, aquédate.
Xa non tes febre, non hai lugar para as dores
Aplacase todo e un desmaia, xa ben canso
Canso dun corpo rachado, árido e efémero.
Non teñas medo e espira lento, cheo de sal
Non teñas presa, non bulas; o reloxo morreu
Nesta noitiña mágoa serás libre de verdade
Esta noite á estirar o fío da túa madeixa
A que tiñas chea de vellos nós de mariñeiro.
Humano, asento ó destino, escóndeme,
Fráxil e tan sinxelo sinto algo así coma nada.
Canso envólvome nunha noite de estrañeza
É maldigo o que nunca, ó calar non buscado
E sento frío no meu corpo, un coma eses fríos…
Só coa incerteza dun pronto quecemento
E sento tanto que esta vida non che chega
Divagando quedas, unha ironía que rosma
Desafina , canta e dise a si mesma:
-E aquí eu…, con todas as miñas queixas
Mentres outros xa descansan doutro xeito
Mentres nos quedamos soíños co tempo
Cun reloxo que soa miudiño nas tristuras
A vontade do destino salvaxe, dor de dores
Ou quecer de migallas de soles ardentes.
Que liscan e bulen sen mirares.
María Preciosa Cabral Pérez. Imagen creada por mi.
